Helden van Latijns-Amerika

Het verbaast met altijd weer: de vriendelijkheid, behulpzaamheid en de gastvrijheid van de Latino. Ik weet, enigszins gegeneraliseerd, zij hebben ook wel eens een baaldag en vragen je écht niet altijd om mee te eten met de familie, maar toch.

Weer een mooi voorbeeld tijdens mijn reis door Nicaragua afgelopen maand.

Ik was in Granada, supermooie stad, waar ik een paar jaar geleden nog was. Dit is tegelijk ook zo’n beetje de meest toeristische trekpleister van het hele land, maar goed… de parels heb je niet altijd voor jou alleen. In de avond ben ik naar de Masaya vulkaan gereden. Dit is een actieve vulkaan op zo’n 25km afstand van Granada. Overdag was ik er al geweest en dan is het al indrukwekkend om de rook van de krater te zien opstijgen. Maar ’s avonds… je kan de krater dus echt ínkijken en de oranjerode massa zien kolken, echt een bijzondere plek. Tip: ga aan het einde van de dag voor zonsondergang, maak “the Golden hour” mee bovenop de vulkaan (uitzicht wow!) en als het donker wordt trekt de oranje massa je vanzelf weer van een uitkijkpunt naar de krater. De rook en stoom van de hitte komen nog steeds omhoog, het waait er continu een beetje, maar de oranje massa is kolkend goed zichtbaar. Heel mooi en bijzonder!

Techniek, geduld en vertrouwen enzo

Ik dwaal af… Ik rij terug naar Granada, niks aan de hand. De volgende ochtend echter word ik aangesproken door de eigenaar van het hotel. “Is die grijze auto van jou?” “Ehh, ja”. Ik kreeg mijn antenne terug, die had ik er blijkbaar af moeten halen in de stad (?), en hij vertelde me dat er nog een lampje brandde in de auto.

Ik dacht nog: misschien start ie wel gewoon, het is immers maar een klein lampje… toch? Not, dus… Aangezien ik om 9.00hr de ferry naar Ometepe moest hebben, had ik niet heel veel tijd om de boel op orde te krijgen. Ik vroeg hem of hij kon helpen. Hij draaide wat rond, antwoorde niet echt, maar ik ken de latino’s een beetje, en de blik in zijn ogen gaf me vertrouwen. “Ga maar even ontbijten”. Ik ontbijten, nog wat andere gasten gevraagd of ze startkabels hadden, maar nee. “We kunnen even duwen, geen probleem” zeiden een paar andere mannen uit Costa Rica. Zij vonden het wel grappig zo’n vrouw in nood geloof ik… Dat was de eerst aangedragen oplossing, maar duwen schijnt met een automaat niet werken. Zo leer je nog eens wat.

Ik pak mijn tas, check uit en kijk waar mijn vriendelijke “beste vriend voor het leven” is gebleven. Ik draal nog wat rond, lichtelijk ongerust nu over mijn ferry naar Ometepe, komt hij eraan. Geen kabels gevonden. Tsja, wat kunnen we doen? Toen werd het noodplan in werking gesteld: de accu’s wisselen. Dit was uiteindelijk een klusje van niet zo heel veel, maar toch. Mijn accu loskoppelen, zijn accu eruit, die was veel groter dan die van mijn autootje, maar het paste allemaal net. Gestart en klaar was ik… op naar San Jorge voor de ferry naar Ometepe.

Helden

Mijn held! Zo heb ik veel helden ontmoet in Latijns-Amerika die me uit de brand hebben geholpen. Niet altijd van harte overigens, een man met kind van zijn brommer trekken vanwege een lekke band bijvoorbeeld, maar ok. Ze zijn er altijd voor je en uiteindelijk ook altijd met een lach.  Je moet toch houden van dit continent met zijn prachtige mensen!

Reis mee met Patiperra travels en ervaar het zelf! 🙂

Wil je vaker waardevolle, handige of gewoon leuke tips ontvangen over bestemmingen en reizen?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief: