Patiperra: de reis die corona heet

We zijn zo’n 5,5 maanden op pad; 5,5 maanden op een pad dat ons richtingen op stuurt waar we eigenlijk helemaal niet heen wilden. Een reis die we niet wilden maken, maar met zijn allen gedwongen zijn te maken. We hebben alle fases van de rollercoaster al meegemaakt: angst, zorg, ongeduld, frustratie… Het enige dat we kunnen doen? Volgens mij is het een kwestie van de lange adem: geduld hebben en volhouden…

Hoe gaat het met Patiperra in deze rare tijd?

Chile - Noord Putre - NP Lauca - nestingZoals zoveel collega’s met mij missen we het reizen, het op pad zijn. Dát is immers wat we het liefst doen! Reizen, het ervaren van vrijheid, het ontdekken van nieuwe werelden, mensen ontmoeten, talen spreken die je toegang geven tot een andere wereld, de geuren, de kleuren, etc.,etc..

Voor mij persoonlijk ging het de eerste maanden allemaal nog. Met ook nog een paar persoonlijke strubbelingen die speelden los van corona, was een pas op de plaats eigenlijk precies wat ik nodig had. En ik weet dat ik zeker niet de enige ben die eigenlijk ook heel dankbaar terugkijkt op een roerige eerste helft van 2020.

En toen ging het beter, er kwam weer wat vertrouwen, de cijfers waren stabiel, het leek alsof we corona er toch bijna ‘onder hadden gekregen’ met zijn allen, we deden het goed. De geplande groepsreizen met Oldtimers die ik samen met Amazon Adventures organiseer zijn verzet naar volgend jaar.
Maar ik kreeg wel weer hoop dat ik mijn eigen geplande reis naar Uruguay, Argentinië en Chili van dit jaar door zou kunnen gaan. Ik heb de hoop overigens nog niet opgegeven! Waar zijn we zonder optimisme toch? De grenzen in Latijns-Amerika beginnen langzaam weer te openen.

Tegelijkertijd gaat het de laatste tijd weer de verkeerde kant op met de besmettingen. Dat is heel erg voor de mensen die ziek worden, heel vervelend voor diegenen die de richtlijnen wel netjes volgen en gewoon balen voor iedereen die gebaat is bij het vrij bewegen. En wees eerlijk: dat zijn we allemaal.

Overeenkomsten corona & (backpack)reizen

Wellicht wat ver gezocht, maar ergens zijn er wel paralellen te trekken tussen corona en een (backpack)reis maken.

  • De controlefactor en de overgave

Argentina - Iguazu, Garganta del DiabloEen vergelijking: als we echt gaan backpacken weten we dikwijls ook niet precies waar we heengaan, willen we eigenlijk ook niet precies weten waar we terecht komen. Alleen, dán is het leuk en spannend; je hebt namelijk toch altijd nog enige vorm van controle. Je hebt altijd een pinpas of wat cash geld, je hebt altijd een keuze om te blijven of te vertrekken en als je al even op pad bent, voel je meestal wel aan welke locals je kan vertrouwen en welke niet. Wellicht kom je later aan op je bestemming dan verwacht, het kan allemaal smeriger, viezer of onaangenamer zijn dan je had gehoopt, maar meestal is de beloning zoveel malen groter dan je ooit had durven denken. Je moet alleen te allen tijde je common sense gebruiken, maar dat hoeft niet moeilijk te zijn. Je komt hoe dan ook altijd ergens uit en als je je kan overgeven aan de reis, is alles eigenlijk altijd gewoon goed. 😊

Deze “corona-reis” is er een waar we ons daadwerkelijk moeten overgeven aan het pad, waar we echt moeten loslaten en zien wat er gebeurt de komende tijd. Iedere dag is anders, iedere dag verwacht weer meer geduld, iedere dag verwacht een flexibiliteit van ons die we simpelweg niet willen hebben. Immers, ook als we backpacken vinden we een zekere controle ook wel fijn. Toch?

Deze reis kwam onverwacht, de rugzak mocht niet eens mee (!) en we hebben werkelijk geen enkele controle over waar de reis heen gaat. Het enige dat we zeker weten is dat we weer naar “huis” willen; weer naar een basissituatie van waaruit we weer onze meer of minder georganiseerde levens kunnen leven en reizen kunnen maken.

Dat is m.i. wel gelijk de enige zekerheid die we wel hebben: het komt weer goed. De vraag? Wanneer.

  • Een les in nederigheid

Nicaragua - San Ramon cooperatieNog een mooie parallel. We proberen onze levens te sturen, alles te controleren, niets aan het lot over te laten. En precies dat kan deze keer eens niet. Ik heb het eerder geschreven: reizen is een les in nederigheid en deze corona-reis is er een waarbij Moeder Natuur de reis en het reisdoel bepaalt.

Voor mij maakt reizen je oprecht nederig. Dat kan gaan om het gevoel dat je overvalt bij overweldigende ervaringen in de natuur waarbij je je heel klein voelt en tegelijk ook dankbaar. Het kan ook gaan om culturele ervaringen waarbij je ervaart dat er zoveel manieren zijn om met elkaar om te gaan bijvoorbeeld. Ik heb wel eens het idee dat we ons verheven voelen; dat wij in Europa, Nederland, “het Westen”, beter zouden zijn dan de rest. Ik denk juist dat we veel wijsheid zijn verloren door de tijd heen en dat we nog veel kunnen leren van de ander; ook daarom reis ik zo graag.

De ervaringen die je het zwijgen opleggen, het onverwachte uitzicht dat je tranen in je ogen laat opkomen, ervaringen die je laten zien dat er niet één goede manier van leven is, die je een pas op de plaats doen zetten… dát is volgens mij nederigheid.

We zijn zoveel kleiner dan we denken en dat kan ik alleen maar mooi vinden…

  • We zijn nu eens niet welkom?

Verbazing alom! Dit is geen parallel, maar juist het tegenovergestelde. We zijn voor het eerst eens niét welkom op onze reisbestemmingen. We zijn oprecht gezegend met ons Europese paspoort dat ons onder normale pre-corona omstandigheden toegang verschaft tot heel veel landen ter wereld. Zo hebben we in geen enkel land in Latijns-Amerika een visumplicht. Alleen in Suriname en Cuba heb je een touristcard nodig, maar dat is peanuts vergeleken bij de papierwinkel die je moet invullen om een visum voor China te verkrijgen.

Alleen, in Latijns-Amerika waren wij als Europeanen zeer zeker níet welkom in de eerste maanden van de pandemie. Dat is nog steeds het geval, al gaat deze nieuwe begrijpelijke ongastvrijheid inmiddels twee kanten op. Voor alle oranje gekleurde landen geldt immers de quarantaine-plicht bij thuiskomst. Binnen Europa verandert dit overigens ook dagelijks: waren we tot een maandje geleden nog welkom in de Baltische landen? Inmiddels niet meer. En vanaf vandaag 1 september mogen we Griekenland weer in zonder PCR-test!

En Patiperra travels?

En hoe gaat het met de onderneming Patiperra? Bezig blijven, up-to-date blijven met landenkennis nu ik zelf niet kan reizen, actief blijven online en offline en klaar zijn voor wanneer we weer mogen.

Als er namelijk íets is dat we zeker weten is dat we straks allemaal weer op pad mogen, kunnen en willen.

Ik koop zelf een ticket zodra dit enigszins kan en ook de reizigers/vakantiegangers die nog even iets langer wacht voordat hij/zij het risico neemt staat te popelen. We gáán dus weer op pad! Chili, Argentinië, Colombia, Bolivia, Ecuador, Peru, Brazilië… de bestemmingen lopen niet weg, er wordt druk gewerkt aan corona-protocollen voor het post-corona tijdperk. Er is vertrouwen, de Latino’s zijn taaie rakkers en hebben al voor heel wat hete vuren gestaan. Zij zullen klaar staan als wij de sprong weer wagen en ontvangen ons zoals altijd weer met open armen.

Chili - Merengebied - Osorno beklimming

En als het zover is, komen we allemaal een beetje thuis in ‘mijn’ Latijns-Amerika….

En voor jullie:

Wat is jouw favoriete reisbestemming?

Waar gaat jouw eerste verre reis weer heen in het post-corona tijdperk?

Leuk! Ik ontvang graag info en reisadvies