Een transfer brengt je naar de luchthaven voor een vlucht van 2,5 uur naar de bijzondere Juan Fernandez archipel. De archipel bestaat uit 3 eilanden, waarvan Robinson Crusoe en Isla Alejandro Selkirk de grootste zijn. Alleen Robinson Crusoe is permanent bewoond, in het dorp San Juan Bautista wonen zo’n 1.000 mensen.

Het is hier waar de Britse marinier Alexander Selkirk 4 jaar lang in eenzaamheid heeft doorgebracht van 1705 tot 1709. Hij verzocht zijn kapitein hem van het schip te laten bij het eiland nadat ze onenigheid hadden gehad. Het schip, inclusief bemanning, is vervolgens vergaan. De bekende avonturenroman Rubinson Crusoe van schrijver Daniel Defoe is gebaseerd op het leven van Selkirk en de ontberingen die hij heeft moeten doorstaan. De eilandengroep was een haven voor piraten die hier een veilige basis hadden en je kan nog steeds enkele kanonnen zien.

De archipel is vulkanisch van oorsprong en dat zorgt voor een ruig landschap met veel groen en afwisseling: mooie stranden, ruige bergen en rust en stilte Het is een waar paradijs voor de liefhebbers van natuur. Er zijn hier tal van wandelingen te maken, en daarnaast kan je duiken, vissen, paardrijden, kajakken en overheerlijke eten. Vooral voor duikers is dit een waar paradijs: naast bijzondere vissen in deze wateren is dit de thuisbasis voor veel pelsrobben. Ze schuwen je absoluut niet, integendeel; ze zijn heel nieuwsgierig. Het is werkelijk een bijzondere plek om een paar dagen door te brengen: nog niet ontdekt door de massa, ruige natuur met prachtige vergezichten, heerlijk eten en een aangenaam klimaat.

Op dag 7 vlieg je weer terug naar Santiago voor een overnachting alvorens je naar het onontdekte uiterste zuiden van de Carretera Austral te begeven.

Na aankomst op de luchthaven in Balmaceda, haal je de huurauto voor de komende week op en rijdt naar Coyhaique. De weg kronkelt door het prachtige landschap door langs bossen en rivieren en komt uit in Coyhaique. De hoofdstad van de regio Aysén heeft een centrale functie waar alles samenkomt. Het stadje viert in 2029 pas zijn honderdjarige bestaan. Inmiddels leven er een kleine 60.000 mensen die werkzaam zijn bij overheidsinstanties of leven van het toerisme. Vroeger was dit, evenals de pampa’s van Argentinië een gebied van schapenherders. Deze kom je onderweg ongetwijfeld nog tegen, en ook op het centrale plein van Coyhaique, dat een gezellig centrum met wat leuke cafés en restaurants heeft. Het is een echt hub voor iedere reiziger op de Carretera Austral en je kan hier nog even wat lekkere snacks inkopen voor onderweg.

Balmaceda – Coyhaique: 55km/1hr

Na een korte acclimatisatie in Coyhaique gaan we gelijk van start: de ontdekkingstocht van de prachtige Carretera Austral. Daar waar het noorden van deze “zuidelijke weg” nog vol staat met groen en weelderige Valdiviaanse regenwoud, bevinden we ons hier in het zuidelijk deel in een weids en oprecht groots gebied. 95 km ten zuiden van Coyhaique ligt het plaatsje Villa Cerro Castillo, gelegen aan de voet van de gelijknamige berg. Het is een pittige wandeling van ca. 6hr naar boven, maar het uitzicht over het indrukwekkende diep turquoise bergmeer is de moeite meer dan waard. De naam Cerro Castillo heeft deze top te danken aan zijn vorm: de bergkam lijkt werkelijk kantelen te hebben, als een kasteel.

Zodra je Villa Cerro Castillo uitrijdt wordt de omgeving ruimtelijker en verdwijnt het asfalt. Vanaf nu rijd je alleen nog over prima gravelwegen. Je volgt eerst de stroming van de Ibañez rivier die westwaarts stroomt en later blijft de Río Murta je vergezellen tot aan het General Carrera meer. De route langs het General Carrerra meer is werkelijk verbluffend met na iedere bocht weer een ander mooi uitzicht. Je overnacht in het charmante Puerto Rio Tranquilo gelegen aan de oever van het meer.
Je hebt een volle dag op deze plek die de uitvalsbasis is voor een bezoek aan de Capillas de Marmol en de Valle de Exploradores. De eerste zijn rotsformaties die zo’n 15 duizend jaar geleden door de erosie van het water zijn ontstaan. Vandaag de dag kunnen we een marmeren kathedraal, een marmeren kapel en een marmeren grot herkennen in deze unieke rotsen. Het zonlicht op het melkachtige turquoise water en het witmarmeren steen maken deze tocht echt uniek.

De Valle de los Exploradores, ofwel de vallei van de ontdekkingsreizigers, ligt westwaarts en biedt de kans om op de Exploradores gletsjer te lopen en je daadwerkelijk ín de ijsmasse te begeven. Een magische ervaring. Dit ijsveld is onderdeel van het Noordelijke Patagonische IJsveld en valt in zijn geheel in het San Rafael National Park. De San Rafael gletsjer is hier een onderdeel van en ook te bezoeken met wat meer tijd.

Coyhaique – Puerto Rio Tranquilo: 215km/4hr

De gravelweg loopt verder naar het zuiden en passeert zuidwaarts de welbekende oranje brug die over de monding van het meer stroomt die verbinding maakt met het Lago Bertrand iets verder naar het westen. Verder naar het zuiden, zo’n 35 km voor het plaatsje Cochrane, komen we aan bij nog een must-see van de Carretera Austral: de samensmelting van de rivieren Baker en Nef. De Nef rivier is maar kort en bevat eigenlijk alleen maar gletsjer smeltwater, waardoor het water een melkachtige kleur heeft. De Rio Baker daarentegen is veel langer en heeft de typische heldere turquoise kleur die we inmiddels al vaker hebben gezien. Dankzij een niveauverschil van de rivieren van 10 meter, vindt dit schouwspel plaats onder het gedonder van al dat prachtige water.
Vrijwel aan het einde van de Carretera Austral overnachten we vanavond in het kleine plaatsje Caleta Tortel. Dit dorp is omgeven door fjorden, eilanden en kanalen. De huizen staan op palen en je bereikt de kleurrijke huizen van dit dorp dan ook via houten loopplanken.

Puerto Rio Tranquilo – Caleta Tortel: 240km/6hr

We rijden door naar het absolute eindpunt van de Carretera Austral: Villa I’Higgins. Het laatste deel van de weg is niet echt goed, maar de uitzichten des te mooier. Alleen de fietsers en wandelaars kunnen vanaf Villa O’Higgins nog verder naar het zuiden reizen met boot en over land om uiteindelijk de Argentijnse grens over te steken. Wij blijven in Chili en verblijven een volle dag in het dorpje Villa O’Higgins. Deze gemeenschap letterlijk aan het einde van de begaanbare wereld telt een kleine 700 inwoners. Deze inwoners zijn hier in de 20ste eeuw komen wonen na een ruzie tussen Chili en Argentinië over landrechten. Het dorp is pas in 1966 gesticht en nog veel later is de huidige weg aangelegd; dit was namelijk pas in 1999! Een bijzondere plek dus om te zijn waar je prachtige wandelingen kan maken, kan vissen met de locals of een boottocht kan maken over het Lago O’Higgins. (aan Argentijnse zijde heet ditzelfde water Lago San Martin) Verwacht hier geen drukte en luxe cafés en restaurants: hier ga je écht helemaal puur terug naar de natuur.

Caleta Tortal – Villa O’Higgins: 155km/6hr

Je rijdt weer terug naar het noorden. Het mag duidelijk zijn dat het geen straf is om hetzelfde traject weer noordwaarts te rijden. Je overnacht in het plaatsje Cochrane, perfecte uitvalsbasis voor Chacabuco vallei. De Valle Chacabuco laat weer eens zien hoe uitzonderlijk afwisselend deze omgeving is. Een brede vallei met veel grasland dat in het voorjaar fris groen is en in het najaar prachtig geel kleurt in de zon. Deze vallei is onderdeel van het Patagonia Park, ontstaan onder de vleugel van de Douglas Tompkins Conservation trust, tegenwoordig onderdeel van Patagonia Park.

Veel plaatsen op de Carretera Austral hebben een eigen micro-klimaat en dit betekent voor de Valle Chacabuco dat de temperaturen in de zomer kunnen oplopen tot 25-30 graden en dat de neerslag beperkt blijft. Vergeet overigens niet dat we nog altijd in Patagonië zijn en de wind vrij spel heeft. De wind lijkt wel de enige constante is deze regio.

We overnachten in het dorpje Puerto Guadal gelegen aan het grootste meer van Chili General Carrera. De naam van dit meer aan de andere zijde van de grens is overigens Lake Buenos Aires. In het dorp zijn wat restaurantjes en cafés, maar de rust en de natuur overheersen hier nog steeds. Maak dan een boottochtje over het meer of een wandeling naar de Maqui watervallen. De uitzichten op het meer zijn werkelijk fenomenaal en het is dan ook heerlijk om hier nog een laatste nacht van de Carretera Austral te genieten.

Op dag 16 reis je met de veerboot via Chile Chico (of via Puerto Rio Tranquilo) terug naar Balmaceda waar je de auto inlevert. Vanuit hier vlieg je terug naar Santiago voor een overnachting dichtbij de luchthaven.

Villa O’Higgins – Cochrane: 235km/8hr
Cochrane – Valle Chacabuco – Puerto Guadal: 95km/3hr
Puerto Guadal – Balmaceda: 250km/5hr-7hr (weg is sneller)

Op dag 17 vlieg je in de ochtend naar Paaseiland. Deze bijzondere plek dankt zijn naam aan de Nederlander Jacob Roggeveen die het eiland ontdekte op Pasen in 1722. Het eiland is ongeveer even groot als ons Texel en er wonen een kleine 8.000 mensen. Waarom wil je hier heel graag heen? Vanwege de compleet afgelegen locatie en bijzondere Moai beelden die hier staan.

Als je plaatjes ziet van Paaseiland, denk je misschien niet direct aan Zuid-Amerika. De beelden van de Moai lijken totaal niet op de Inca’s uit de Andes. Daarnaast vind je op Paaseiland geen piramides die je zowel in Centraal- als Zuid-Amerika veelvuldig vindt. Je eerste vraag is dan ook vast: hoort dit eiland eigenlijk wel bij Chili? Het ligt hemelsbreed immers zo’n 3500km van het vasteland verwijderd. In het kort: Paaseiland is door verschillende Europese en Zuid-Amerikaanse volkeren bezet. Zij brachten ziekte mee en rond 1888 telde het eiland nog slechts 930 bewoners. Chili annexeerde het eiland en zorgde voor wat rust en werkgelegenheid. De inwoners van Paaseiland, de Rapa Nui, genieten een speciale status binnen Chili. In dit “territorio especial” hebben zij meer autonomie en vrijheden. (dit uiteraard binnen de kaders die Chili heeft opgesteld)

Het is werkelijk een bijzondere en unieke plek middenin de Pacific: het is vulkanisch, er zijn geen bomen en het eiland ligt open en kwetsbaar middenin de oceaan. De meeste mensen leven in Hanga Roa, het enige dorp op het eiland. Verdeeld over het eiland zijn verschillende altaars waar de Moai beelden staan. Grote beelden van gemiddeld twee tot 15 meter hoog. Er is nog steeds weinig bekend over de beelden en de geschiedenis. Ze dateren uit 1200-1500 na Christus en ze zijn met enige regelmaat over het eiland verplaatst. De reden dat hier vrijwel geen boom meer te vinden is, heeft hier waarschijnlijk mee te maken. De beelden moesten verplaatst worden en dat ging rollend met behulp van boomstammen. Er is één wit zandstrand met wuivende palmbomen op het eiland: Anakena beach, een idyllische plek letterlijk in the middle of nowhere.

In de eerste twee weken van februari wordt hier het Tapati Rapa Nui festival gevierd: een ode aan de Rapa Nui cultuur tijdens een competitie waarin wordt gestreden om de eer. Het gaat om de eer van de beste krijger, de sterkste man, de beste danser/es, de beste zanger/es. Er wordt gestreden om de titel Koning en Koningin van de Tapati. Een bijzonder cultureel festival op een unieke plek in de wereld..

Je vliegt weer terug naar Santiago voor een laatste overnachting. De volgende dag, transfer naar de luchthaven voor de retourvlucht naar huis waar je de volgende dag aankomt.